Πείθοντάς το να προσφεύγει πάντα μόνο στον καθηγητή του για όση βοήθεια χρειάζεται και αποφεύγοντας να παίξει ο ίδιος το ρόλο του καθηγητή.

Είναι βέβαιο ότι σε τόσο υψηλότερο επίπεδο γνώσης φτάνει κανείς σε οποιοδήποτε τομέα, όσο περισσότερο αυτενεργεί και σε όσο μεγαλύτερο βαθμό θεωρεί την επίτευξη του στόχου αυτού δική του υπόθεση. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι από την αρχή της ενασχόλησης του με το αντικείμενο να μην αφήνει να δημιουργούνται κενά αλλά να λύνει αμέσως την οποιαδήποτε απορία του δημιουργείται, ζητώντας όση βοήθεια του χρειάζεται μόνο από τον καθηγητή του, κάτι που αποτελεί αυτονόητο δικαίωμά του. Με τον τρόπο αυτό η πρωτοβουλία διατηρείται από τον ίδιο το σπουδαστή, που σε κάθε περίπτωση είναι και ο μόνος που μπορεί να ξέρει με ακρίβεια τι έχει καταλάβει και τι όχι.

Ένας γονιός μπορεί να βοηθήσει καθοριστικά να πεισθεί το παιδί του να ακολουθήσει την παραπάνω τακτική και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να «διαβάζει» εκείνος το παιδί, γιατί τότε δημιουργείται στο παιδί η εντύπωση ότι η όλη υπόθεση είναι δουλειά του γονιού, αίσθηση που αυτονόητα θα υπονομεύσει την επιθυμητή αυτόνομη ενασχόληση του παιδιού με τη γλώσσα και θα εμποδίσει τη διατήρηση της πρωτοβουλίας από το ίδιο.)